ترمه

از سپید بند دادرسی‌ات مگو

که عمریست مزارش

هم‌نشین نرگس‌هاست

آسمان عزیزم!

از اعاده‌ی این سخن

به شعر کبود خود معذورم؛

لیک تو را باکی نباشد

عاشقانه‌ای خواهم نوشت، نیما!

در باب منی که -داد بر باد-

زار، چون حالِ خود نالد

و تویی که باز رسی بر بالینم،

باز رسی قیل و غال یک سقوط مظلومانه را

بر حوالیِ عاشقی‌ات!

"ترمه سلطانی هفشجانی"