ترمه

هنگامی که اشک های باران،

دل سنگت را نرم کرد

و آسمان از پیدا شدن عشق گمشده ات روشن شد،

شاید من از نردبانِ تَمَنا

سوی پرتگاه تنهایی سقوط کنم؛

تو مرا بر می گردانی به شعر زندگی

و مصرعی از غزل عشق خواهی شد

که بدون من، بی معناست

آنگاه، جویای احساسی خواهی شد،

که توصیف حال من است و غنچه های خندان باغ دل.....! 

*ترمه سلطانی هفشجانی*