ترمه

ومهر ،

همان نازنین آفریده ای بود ،

که قبل رفتنش 

یگانه دخت نیک رویش را

سزاوار گیسوان طلائی دانست

تا اگر روزی ،

دل داد به عشاق لایق عرض و سماء ،

طیف گرم و آتشین عشق 

بتراود از لابه لای هر تار مویش _ که به صد عشق کذا ووعده های شیرین ریا می ارزد _

وبسوزاندکلبه مفلوکان مشکین دل زجر را

تا دوباره ،

دولت دوست داشتن ها و ماندن ها 

نقاشی باران های نیامده را ،

بکشد بر بوم هفت رنگ دنیا .....!

***

* ترمه سلطانی هفشجانی *